NIEMIECKIE EKSPERYMENTALNE
Pokrowiec eksperymentalny na hełm wz.56 „Amöbentarn”. Niestety nie został przyjęty do użytku.
fot. Olaf Thiele
Pokrowiec jak wyżej ale na hełm wz.59. Pokrowiec dwustronny. Z jednej zielony ( na wiosnę), z drugiej brązowy dla jesieni. Niestety nie było przetestowanego specjalnego pokrowca na zimę.
fot. Olaf Thiele
Hełm eksperymentalny oddziałów
powietrzno-desantowych. Wzorowany na hełmie drugowojennym M38, a wyposażanym
przez firmę Römer, która specjalizuje się w produkcji
kasków motocyklowych. Wyposażenie składa się z zespołu obręczy metalowych
umocowanych wokół ronda sześcioma nitami. Zastosowano również nowy typ
podpinki.
W 1970 roku, w związku z sygnałami
dotyczącymi konieczności modyfikacji użytkowanych hełmów, firma Römer
przedstawiła eksperymentalną wkładkę noszącą nazwę T 3. Zamontowano ją i
przetestowano w 250 sztukach Stahlhelm 1A1. W tym samym czasie były testowane,
również w ilości 250 sztuk, „I. 60 modifiziert” zaproponowane przez Schubertha
(Baer II, str. 100-101).
Wkładka T3 zbudowana była ze
skórzanego czerepu podobnego do Römerowskiej FJ 60, połączonego ze skórzanym
zawieszeniem - zamocowanym we wnętrzu czerepu stalowego na czterech pionowych,
stałych uchwytach. Taki sposób zamocowania nie wymagał stosowania narzędzi w
razie konieczności wymiany wkładki T3. Testowano przynajmniej trzy warianty T
3, między innymi składające się z trzech skórzanych poduszek obejmujących
większą cześć głowy (jedna w strefie czołowej, dwie z tyłu). W T3 zastosowano
typowe rozwiązanie regulacji głębokości za pomocą sznurowadła. Podpinka
zbliżona była konstrukcyjnie do zastosowanej przez Schubertha w M61 LL. T 3 nie
przeszła jednak prób i do użytku zatwierdzono „I. 60 modifiziert” (I. 81).
Olaf Thiele
Hełm eksperymentalny stalowo-aramidowy. Produkowany był przez Schubertha. Testowany był około 1987 roku.
fot. Olaf Thiele
Wzór identyczny jak powyższy ale po próbach balistycznych. Niektóre pociski nadal tkwią pomiędzy powłoką stalowa a aramidową. Bardzo dobry hełm ale nie tak dobry jak czysty kevlar B826., który ostatecznie został przyjęty na wyposażenie (17 warstw kevlaru).
fot. Olaf Thiele